Een getalenteerde jonge chef-kok met een atypisch parcours

Hallo Théo, kun je jezelf in een paar woorden voorstellen? 

Mijn naam is Théo Kopp, ik ben 29 jaar oud en ik kom uit Frankrijk. Tot 2021 werkte ik als ingenieur, maar toen besloot ik om een carrièreswitch te maken en kok te worden. Nu werk ik in het Luxemburgse restaurant "Ma Langue Sourit", dat wordt gerund door chef-kok Cyril Molard, die twee Michelinsterren heeft. Toen ik klein was, had mijn moeder een drukke baan en was ze niet altijd thuis voor de maaltijden. Al vanaf de basisschool begon ik thuis te koken en ik vond het meteen geweldig. Hoewel ik eerst een opleiding tot ingenieur heb gevolgd, heeft deze passie me uiteindelijk toch ingehaald. 

Je bent begonnen als keukenhulp op La Réunion. Kun je ons iets vertellen over je eerste stappen, toen je passie je beroep werd? 

Ik kwam in 2021 op La Réunion met het idee om professioneel aan de slag te gaan in de keuken. Het was een zeer indrukwekkende periode, want het was mijn eerste kennismaking met de veeleisende wereld van de horeca. Ik werkte in een viersterrenhotel aan zee, in een prachtige omgeving. We hadden zelfs de eer om het hele Miss France-team te mogen ontvangen voor hun reis voorafgaand aan de verkiezingen. Dat zijn mijn eerste herinneringen aan de gastronomie, en ze zijn me nog steeds bijgebleven. 

Vrij snel na La Réunion ben je in Parijs gaan werken in een restaurant van de beroemde chef-kok Mory Sacko. Wat inspireert je in zijn carrière? 

Ik heb in het allereerste streetfoodrestaurant van zijn concept "MoSugo" gewerkt. Wat mij vooral inspireert, is zijn fusionkeuken, met invloeden uit de Franse, Afrikaanse, Senegalese en Japanse keuken. Hij heeft een grote vrijheid van meningsuiting, zowel in zijn keuken als in de media. Hij heeft zich losgemaakt van de traditionele codes van de gastronomie, en dat vind ik heel bewonderenswaardig. 

Ik waardeer ook enorm zijn persoonlijkheid: hij is een warme, energieke en innemende persoonlijkheid, niet alleen in de media. Hij is een echte ondernemer, maar vormt vooral een zeer inspirerend duo met zijn vrouw, Émilie Rouquette, die een essentiële rol speelt in het beheer van hun projecten. Ze gaan samen vooruit, hand in hand. 

Vertel ons eens over je signature dish, het gerecht dat je in Milaan gaat presenteren. Waarom heb je daarvoor gekozen? 

Dit gerecht kwam vrij natuurlijk naar voren toen ik me voor de wedstrijd inschreef. Er is geen verplicht thema, je moet een gerecht presenteren dat bij je past. Ik kom uit Moselle, in Lotharingen, en een typisch gerecht uit deze regio is de potée lorraine. Dat is een boerengerecht op basis van kool, aardappelen, uien en varkensvlees. 

Ik wil dit gerecht al zo'n tien jaar in een nieuw jasje steken, omdat je het bijna nooit op de menukaart van restaurants ziet, zelfs niet in mijn geboortestreek. Voor de wedstrijd wilde ik er ook sterke producten uit de regio aan toevoegen, zoals mirabellen en een zeer populaire alcoholische drank in Lotharingen: picon. 

Cyril Molard is je mentor voor de wedstrijd, maar ook in het dagelijks leven. Wat heeft hij je geleerd? 

Hij begeleidt me bij elke stap van de wedstrijd. Bij hem werken is ook mijn eerste ervaring in een sterrenrestaurant. Professioneel heeft het me een grote sprong voorwaarts gebracht. Van hem heb ik veel geleerd over regelmaat. Creëren is één ding, maar elke dag opnieuw een identiek bord bereiden, met dezelfde hoge eisen, is het moeilijkste wat er is. 

Cyril heeft me ook veel bijgebracht op technisch vlak, zowel wat betreft de handelingen als de producten. Hij vindt het erg belangrijk om bij elke service in de keuken aanwezig te zijn. Hij staat altijd klaar om ons te corrigeren, ons vooruit te helpen en ons professioneel te verbeteren. 

Wat heeft de S.Pellegrino Young Chef-wedstrijd je tot nu toe opgeleverd? 

Het is een echte springplank. In de gastronomische wereld van vandaag is het belangrijk om zichtbaar te zijn, om je te onderscheiden. Vóór de wedstrijd kwam je, als je mijn naam intypte op Google, vooral mijn oude LinkedIn-profiel als ingenieur tegen. Nu weet men dat ik kok ben, en dat is al een overwinning! De wedstrijd heeft me ook in contact gebracht met nieuwe mensen en mijn netwerk vergroot. Het opent deuren en biedt de mogelijkheid om deel te nemen aan uitzonderlijke evenementen, zoals 'Dinner in the Sky'. 

Welk advies zou je geven aan een jonge chef-kok die aan een wedstrijd wil deelnemen? 

Ik zou zeggen dat hij zich volledig moet inzetten, want het kost enorm veel tijd en energie. Het gerecht moet ook een echte identiteit hebben, iets sterk vertellen, persoonlijke waarden uitdragen. Putten uit je eigen streek, je afkomst, kan echt het verschil maken. En vooral: probeer niet alleen indruk te maken met techniek. Wat uiteindelijk telt, is de smaak. Dat is wat de juryleden zich zullen herinneren. 

Hoe ga je je voorbereiden op de grote finale in Milaan? 

Het gerecht blijft hetzelfde als dat wat ik tijdens de regionale finale heb gepresenteerd, dus ik ga me concentreren op de kwaliteit van de producten. Ik werk samen met producenten om de best mogelijke ingrediënten te krijgen. Ik werk ook samen met een meubelmaker om de presentatie visueel te verfijnen. En natuurlijk ga ik elk weekend weer trainen! 

En waar zie je jezelf over 5 of 10 jaar? Wat is je droom? 

Voor mij zijn het niet alleen dromen: het zijn echte doelen. Ik wil mijn eigen restaurant openen. Ik had een comfortabel leven als ingenieur, maar de horeca vraagt veel opofferingen. Als ik deze weg blijf volgen dan is dat om die droom waar te maken: mijn eigen keuken aanbieden in mijn eigen restaurant. 

Hoe zou je je keuken omschrijven? Wat zijn je inspiratiebronnen? 

Ik omschrijf mijn keuken graag als lokaal en seizoensgebonden. In Luxemburg voel ik me erg verbonden met mijn geboortestreek. Ik werk graag met producten die ik goed ken en lekker vind. Zo kan ik me er echt in verdiepen. Ik ken de seizoenen, ik ken ook de producenten en ik weet waar ik de beste producten kan vinden. In mijn keuken houd ik van lekker eten. Ik vind het heerlijk als mensen genieten. Wat ik altijd graag naar voren heb willen brengen, is echt die gastronomische kant.